Pusty grób Jezusa jest istotnym znakiem potwierdzającym Jego zmartwychwstanie. Nie jest bynajmniej grobem milczącym. Ten grób mówił w momencie, kiedy stwierdzono, że jest pusty – i mówi po dziś dzień. Ten grób ogłosił ludzkości, że śmierć została pokonana. Mówił, że nie ma ona ostatniego słowa, jeżeli chodzi o życie człowieka – nie jest jego kresem. I podobnie jak nie położyła kresu życiu Jezusa, nie zamyka raz na zawsze wieka żadnej ludzkiej trumny. Pusty grób Jezusa tchnie nie tylko nadzieją, ale jest faktem rujnującym przekonanie o nieodwołalnej, kładącej kres życiu człowieka, rzeczywistości śmierci. Stojąc w obliczu faktu, że Jezus powrócił do życia, pokonał śmierć, zmartwychwstał, Kościół głosi, że ten Jego powrót jest zapowiedzią powrotu do życia wszystkich zmarłych ludzi, że nie jest wydarzeniem jednostkowym, wyjątkowym, wyrwą w powszechnym prawie śmierci. I aby nie było niedomówień, chrześcijaństwo mówi tu o życiu ich ciał, a nie o życiu pośmiertnym ich dusz. Dusza pozbawiona ciała nie prezentuje pełni człowieczeństwa. Gdyby tak było, Chrystus nie ożywiałby niepotrzebnie swego ciała. Odkrycie pustego grobu rozpoczyna więc nowy etap w dziejach ludzkości – etap przekonania o ograniczonej mocy śmierci. Jest przyczyną pojawienia się świadomości o powrocie ludzkiej rzeczywistości do stanu, jaki był jej udziałem przed grzechem pierwszych ludzi. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Pusty grób i leżące płótna oznaczają, że ciało Chrystusa dzięki mocy Bożej uniknęło więzów śmierci i zniszczenia – przygotowują one uczniów na spotkanie Zmartwychwstałego” (KKK 657) *. Odkrycie pustego grobu jest pierwszym krokiem w kierunku rozpoznania samego faktu zmartwychwstania Chrystusa..
Źródło: https://www.niedziela.pl/artykul/78927/nd/O-czym-mowil-pusty-grob-Jezusa
Społeczność „Sołectwo Rachowice” na WhatsApp to miejsce, gdzie możemy się lepiej poznać, sprawniej wymieniać informacje i wspólnie realizować inicjatywy, które wzbogacą nasze sołectwo.
Utworzyliśmy grupy tematyczne, które wymagają zatwierdzenia, aby zapewnić zaangażowanie osób rzeczywiście zainteresowanych danym tematem. Dodatkowo istnieje ogólna grupa, do której każdy mieszkaniec Rachowic może dołączyć nowe osoby z Rachowic. W przyszłości planujemy tworzyć grupy dedykowane konkretnym wydarzeniom i inicjatywom.
Liturgia Słowa V Niedzieli Wielkiego Postu wprowadza nas w wymiar pasyjny. Już od poniedziałku podczas Mszy św. będziemy się modlić prefacją o męce Pańskiej. Natomiast w modlitwie kolekty V Niedzieli Wielkiego Postu kierujemy do Boga takie słowa: „Udziel nam łaski, abyśmy gorliwie naśladowali miłość Twojego Syna, który oddał własne życie za zabawienie świata”.
W V niedzielę Wielkiego Postu w wielu krajach utrwalił się zwyczaj zasłaniania krzyży. Od XI wieku zasłaniano całe ołtarze wielką zasłoną na czas przygotowania do świąt paschalnych. Zasłona była symbolem żalu i pokuty, którym człowiek powinien się oddać, aby mu wolno było znowu popatrzeć na Boski majestat po okresie oczyszczenia. Natomiast w XIII w. pojawił się zwyczaj zasłaniania krzyży na czas rozważania męki Pańskiej. Ponieważ w średniowieczu krzyże były wysadzane złotem i perłami, a Chrystus był ukazywany jako Zwycięski Zmartwychwstały Pan, przysłaniano je ze względu na swego rodzaju post dla oczu.
Dziś zasłaniamy krzyże, aby zatęsknić za widokiem ukrzyżowanego Pana, aby na nowo na niego spojrzeć w Wielki Piątek, gdy zostanie odsłonięty na naszych oczach w obrzędzie adoracji krzyża.
Źródło: https://www.malygosc.pl/doc/6781878.Dlaczego-zaslonieto-krzyz
https://diecezja.rzeszow.pl/wydarzenia/zasloniety-krzyz-v-niedziela-wielkiego-postu/
Niedziela Laetare to szczególny dzień w liturgii. Obchodzona jest ona w czwartą niedzielę Wielkiego Postu, a jej nazwa pochodzi z języka łacińskiego i oznacza „Raduj się”. Słowa te nawiązują do pierwszych słów antyfony śpiewanej w tym dniu na wejście: „Laetare, Ierusalem…” („Raduj się, Jeruzalem…”). Niedziela radości nie przez przypadek nosi taką nazwę, gdyż ma przypominać nam, że zbliżające się święta Wielkanocne to święta pełne nadziei i radości ze zwycięstwa Chrystusa nad śmiercią. Pokazuje przewagę światła nad ciemnością. Dzień ten często nazywany jest także „Niedzielą różową”, ponieważ kolor liturgiczny zmienia się z fioletowego na różowy. To jeden z dwóch dni w roku, kiedy kapłan może sprawować liturgię w szatach tego koloru. Używa się ich również w Niedzielę „Gaudete”, czyli w III niedzielę Adwentu, która zapowiada przyjście Chrystusa i odkupienie, jakie przyniesie. W liturgii Wielkiego Postu obowiązuje fioletowy kolor szat liturgicznych. Kolor ten ma przywoływać na myśl pokutę i oczekiwanie. Dlatego też Niedziela Laetare
wprowadza pewną przerwę w atmosferze pokuty i refleksji, charakterystycznej dla Wielkiego Postu. Niedziela Laetare ma przypomnieć wierzącym, że nawet w czasie postu,
przygotowującego do Triduum Paschalnego, warto odkryć radość płynącą z nadziei zbawienia. Choć Wielki Post to czas zadumy, niedziela radości ma przypomnieć o nadchodzącym Zmartwychwstaniu Chrystusa.
Źródło: https://swmikolaj-grojec.pl/aktualnosci/
https://stacja7.pl/wiara/laetare-czyli-najbardziej-radosna-niedziela-w-wielkim-poscie/
