Po raz kolejny w życiu rozpoczęliśmy Adwent. W starożytności adwentem określano czas odwiedzin władcy, który obejmował rządy. I tak np. kronikarz rzymski Filokales nazwał dniem adwentowym ten, w którym odbyła się intronizacja Konstantyna Wielkiego. Z kolei dla chrześcijan pierwszych wieków Adwentem było podwójne przyjście Chrystusa, podczas Wcielenia i na końcu świata; okres ten miał charakter pokutny.
A jak jest dzisiaj? Jakie znaczenie ma Adwent dla życia duchowego chrześcijanina przełomu wieków i tysiącleci? Jakie znaczenie ma to adwentowe oczekiwanie dla życia duchowego chrześcijanina? Czas Adwentu jest wyjątkową okazją do przebudzenia duchowego chrześcijanina. To jest dogodny czas do nazwania w sobie pewnych tęsknot za Jezusem Chrystusem, które mogły zostać zagłuszone przez sprawy codzienne. Jest to również szansa, aby spojrzeć na siebie przez pryzmat swojego serca, czyli tego, co w nas najgłębsze, a czego tak często nie chcemy uwzględniać. Ale to także dobra chwila, aby zapytać: czy nie przypisałem sobie samemu monopolu na pojmowanie życia, rozumienie Kościoła, a nawet samego Jezusa Chrystusa?
Księża przypominają zwykle wiernym na ambonie o postanowieniach adwentowych. Jakie zadania my, ludzie dorośli, moglibyśmy postawić sobie na czas Adwentu? Jest to swoiste zmaganie się z czasem. I można tutaj postawić przed sobą takie zadania, które odnosiłyby się do czasu. Dobrze jest w tym okresie dokonać oceny wykorzystania czasu kończącego się roku kalendarzowego. Jaki to był czas? Co dokonało się w mijającym roku? Warto zaplanować sobie czas na rok najbliższy, jeśli będzie nam dany. W planowaniu czasu każdy powinien uwzględnić swoją sytuację życiową, aby to planowanie odpowiednio rozłożyć, z różnymi akcentami.
Źródło: https://onlinestores.cheap2023factory.ru/category?name=pierwsza%20świeca%20adwentowa
https://www.niedziela.pl/artykul/10046/nd/Po-co-nam-Adwent
Wszystkich Świętych
1 listopada Kościół katolicki obchodzi uroczystość Wszystkich Świętych. To wyjątkowy dzień w kościelnym kalendarzu, w którym jednocześnie oddajemy cześć każdemu świętemu, w tym naszym patronom. To nasze generalne imieniny.
Ta uroczystość przypomina nam także, że święci otaczają nas swoją opieką. To właśnie tego dnia możemy sobie przypomnieć, że mamy pośredników u Boga. Patrząc na nich mamy też przykład, aby nie wyrzec się wiary. Choć wielu z nas dzień ten kojarzy się z odwiedzaniem cmentarzy, to w uroczystość Wszystkich Świętych nie ma powodu do smutku. To wielkie święto, które pokazuje, że celem dla katolików jest niebo.
Tego dnia Kościół katolicki wspomina nie tylko osoby oficjalnie beatyfikowane i kanonizowane, ale też wszystkich tych, którzy za życia byli przykładem do naśladowania. Mogą to być także nasi bliscy.
Dzień zaduszny
2 listopada Kościół wspomina w liturgii wszystkich wierzących w Chrystusa, którzy odeszli już z tego świata, a teraz przebywają w czyśćcu. Przekonanie o istnieniu czyśćca jest jednym z dogmatów naszej wiary.
Źródło: https://emojis.wiki/baby-angel/
https://www.money.pl/archiwum/wiadomosci_agencyjne/iar/artykul/wszystkich;swietych;czyli;generalne;imieniny,175,0,1413039.html
https://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/11-02a.php3
Święto Chrystusa Króla wprowadził papież Pius XI w roku 1925 na zakończenie Roku Świętego: przypadła ona wówczas na 11 grudnia. Sensem tego nowego święta, jak wyjaśniał papież w encyklice „Quas primas”, było uznanie panowania i władzy Chrystusa zarówno w życiu osobistym chrześcijan, jak i całych społeczności. Miało ono służyć odnowie wiary, także w przestrzeni publicznej, która szczególnie – zdaniem Piusa XI – narażona jest na wypieranie zeń wartości i zasad chrześcijańskich. Ustanowienie święta Chrystusa Króla Pius XI traktował także jako „lekarstwo na zagrożenia niesione przez coraz powszechniejsze prądy laicyzacyjne, zaprzeczające panowaniu Chrystusa nad ludami”. W związku z tym zachęcał – jak brzmiało ulubione jego hasło – do „Instaurare omnia in Christo”, czyli odnowy wszystkiego w Chrystusie. Święto Chrystusa Króla od samego początku było uroczyście obchodzone w Polsce. W 1927 r. powstał w Poznaniu komitet budowy pomnika Najświętszego Serca Pana Jezusa, który miał być także monumentem wdzięczności za odzyskaną niepodległość. Pomnik ten uroczyście odsłonięto 30 października 1932, w święto Chrystusa Króla. W uroczystościach wzięli udział liczni poznaniacy pod przewodnictwem kard. Augusta Hlonda. Pomnik zburzyli Niemcy zaraz po wejściu do miasta w 1939 r., wysadzając go w powietrze. A figurę Chrystusa przetopiono na kule armatnie. Szczątki dwóch błogosławiących palców Jezusa, ocalone przez polskich przez polskich robotników, są do dziś przechowywane w poznańskim Muzeum Archidiecezjalnym. Sprawą intronizacji Chrystusa Króla – na prośbę licznych oddolnych ruchów intronizacyjnych – w ostatnim dziesięcioleciu zajmowała się Konferencja Episkopatu Polski. Powołała w tym celu w 2013 r. Zespół ds. Ruchów Intronizacyjnych pod przewodnictwem biskupa opolskiego Andrzeja Czai. Ustalono, że „nie trzeba Chrystusa intronizować w znaczeniu wynoszenia Go na tron i nadawania Mu władzy ani też ogłaszać Go Królem”, lecz można dokonać intronizacji jako dążenie do prześwietlenia Jego nauką naszego życia indywidualnego i społecznego.
Źródło: https://duszpasterstwodzieci.pl/uroczystosc-jezusa-chrystusa-krola-wszechswiata-2/
https://www.ekai.pl/dzis-uroczystosc-chrystusa-krola-wszechswiata-3/
„Ubodzy są ludźmi, mają twarze, historie, serca i dusze” – napisał papież Franciszek w orędziu na VII Światowy Dzień Ubogich. Papież podkreślił, że mówiąc o ubogich łatwo jest popaść w retorykę. Przestrzegł przed ‘podstępną pokusą’, aby „zatrzymać się na statystykach i liczbach”. Apelował o to, by „otrząsnąć się z obojętności i sloganów”. Hasłem tego dnia, który będzie obchodzony 19 listopada, są słowa: „Nie odwracaj twarzy od żadnego z biednych”. „Kiedy stajemy przed ubogim, nie możemy odwracać wzroku, ponieważ uniemożliwilibyśmy sobie samym spotkanie z obliczem Pana Jezusa” – wyjaśnił papież. „Każdy jest naszym bliźnim. Bez względu na kolor skóry, status społeczny, pochodzenie” – dodał.
Papież Franciszek podkreślił: „Każdego dnia jesteśmy zaangażowani w przyjmowanie ubogich, ale to nie wystarczy. Rzeka ubóstwa płynie przez nasze miasta i staje się coraz większa, aż występuje z brzegów”. „Ta rzeka – dodał – wydaje się nas przytłaczać, tak bardzo, że wołanie naszych braci i sióstr, którzy proszą o pomoc, wsparcie i solidarność staje się coraz głośniejsze”.
„Jesteśmy wezwani do wychodzenia naprzeciw każdemu ubogiemu i każdemu rodzajowi ubóstwa, otrząsając się z obojętności i sloganów, którymi osłaniamy iluzoryczny dobrobyt” – napisał papież. Zauważył, że obecny moment dziejowy nie sprzyja zwracaniu uwagi na najuboższych; „wołanie o dostatek staje się coraz głośniejsze, a głosy osób żyjących w ubóstwie są uciszane”.
„To, co nieprzyjemne i powodujące cierpienie, jest odsuwane na bok, podczas gdy cechy fizyczne są wywyższane, jakby były głównym celem do osiągnięcia. Rzeczywistość wirtualna zastępuje prawdziwe życie i coraz łatwiej pomylić te dwa światy” – odnotował.
Jego zdaniem ubodzy stają się obrazami, które mogą poruszyć na kilka chwil, ale kiedy spotyka się ich na ulicy, to wówczas reakcją jest „irytacja i marginalizacja”. „Ofiarowanie pieniędzy, aby inni prowadzili działalność charytatywną jest wielkodusznym gestem; osobiste zaangażowanie jest powołaniem każdego chrześcijanina” – ocenił papież. Wyraził wdzięczność wszystkim, którzy poświęcają się na rzecz ubogich i wykluczonych.
Źródło: https://www.albert.lublin.pl/podziel-sie-chlebem/
https://deon.pl/kosciol/serwis-papieski/watykan-papiez-ubodzy-sa-ludzmi-maja-twarze-historie-serca-i-dusze,2527052
