Pusty grób Jezusa jest istotnym znakiem potwierdzającym Jego zmartwychwstanie. Nie jest bynajmniej grobem milczącym. Ten grób mówił w momencie, kiedy stwierdzono, że jest pusty – i mówi po dziś dzień. Ten grób ogłosił ludzkości, że śmierć została pokonana. Mówił, że nie ma ona ostatniego słowa, jeżeli chodzi o życie człowieka – nie jest jego kresem. I podobnie jak nie położyła kresu życiu Jezusa, nie zamyka raz na zawsze wieka żadnej ludzkiej trumny. Pusty grób Jezusa tchnie nie tylko nadzieją, ale jest faktem rujnującym przekonanie o nieodwołalnej, kładącej kres życiu człowieka, rzeczywistości śmierci. Stojąc w obliczu faktu, że Jezus powrócił do życia, pokonał śmierć, zmartwychwstał, Kościół głosi, że ten Jego powrót jest zapowiedzią powrotu do życia wszystkich zmarłych ludzi, że nie jest wydarzeniem jednostkowym, wyjątkowym, wyrwą w powszechnym prawie śmierci. I aby nie było niedomówień, chrześcijaństwo mówi tu o życiu ich ciał, a nie o życiu pośmiertnym ich dusz. Dusza pozbawiona ciała nie prezentuje pełni człowieczeństwa. Gdyby tak było, Chrystus nie ożywiałby niepotrzebnie swego ciała. Odkrycie pustego grobu rozpoczyna więc nowy etap w dziejach ludzkości – etap przekonania o ograniczonej mocy śmierci. Jest przyczyną pojawienia się świadomości o powrocie ludzkiej rzeczywistości do stanu, jaki był jej udziałem przed grzechem pierwszych ludzi. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Pusty grób i leżące płótna oznaczają, że ciało Chrystusa dzięki mocy Bożej uniknęło więzów śmierci i zniszczenia – przygotowują one uczniów na spotkanie Zmartwychwstałego” (KKK 657) *. Odkrycie pustego grobu jest pierwszym krokiem w kierunku rozpoznania samego faktu zmartwychwstania Chrystusa..

Źródło: https://www.niedziela.pl/artykul/78927/nd/O-czym-mowil-pusty-grob-Jezusa

Liturgia Słowa V Niedzieli Wielkiego Postu wprowadza nas w wymiar pasyjny. Już od poniedziałku podczas Mszy św. będziemy się modlić prefacją o męce Pańskiej. Natomiast w modlitwie kolekty V Niedzieli Wielkiego Postu kierujemy do Boga takie słowa: „Udziel nam łaski, abyśmy gorliwie naśladowali miłość Twojego Syna, który oddał własne życie za zabawienie świata”.
W V niedzielę Wielkiego Postu w wielu krajach utrwalił się zwyczaj zasłaniania krzyży. Od XI wieku zasłaniano całe ołtarze wielką zasłoną na czas przygotowania do świąt paschalnych. Zasłona była symbolem żalu i pokuty, którym człowiek powinien się oddać, aby mu wolno było znowu popatrzeć na Boski majestat po okresie oczyszczenia. Natomiast w XIII w. pojawił się zwyczaj zasłaniania krzyży na czas rozważania męki Pańskiej. Ponieważ w średniowieczu krzyże były wysadzane złotem i perłami, a Chrystus był ukazywany jako Zwycięski Zmartwychwstały Pan, przysłaniano je ze względu na swego rodzaju post dla oczu.
Dziś zasłaniamy krzyże, aby zatęsknić za widokiem ukrzyżowanego Pana, aby na nowo na niego spojrzeć w Wielki Piątek, gdy zostanie odsłonięty na naszych oczach w obrzędzie adoracji krzyża.

Źródło: https://www.malygosc.pl/doc/6781878.Dlaczego-zaslonieto-krzyz
https://diecezja.rzeszow.pl/wydarzenia/zasloniety-krzyz-v-niedziela-wielkiego-postu/

Niedziela Laetare to szczególny dzień w liturgii. Obchodzona jest ona w czwartą niedzielę Wielkiego Postu, a jej nazwa pochodzi z języka łacińskiego i oznacza „Raduj się”. Słowa te nawiązują do pierwszych słów antyfony śpiewanej w tym dniu na wejście: „Laetare, Ierusalem…” („Raduj się, Jeruzalem…”). Niedziela radości nie przez przypadek nosi taką nazwę, gdyż ma przypominać nam, że zbliżające się święta Wielkanocne to święta pełne nadziei i radości ze zwycięstwa Chrystusa nad śmiercią. Pokazuje przewagę światła nad ciemnością. Dzień ten często nazywany jest także „Niedzielą różową”, ponieważ kolor liturgiczny zmienia się z fioletowego na różowy. To jeden z dwóch dni w roku, kiedy kapłan może sprawować liturgię w szatach tego koloru. Używa się ich również w Niedzielę „Gaudete”, czyli w III niedzielę Adwentu, która zapowiada przyjście Chrystusa i odkupienie, jakie przyniesie. W liturgii Wielkiego Postu obowiązuje fioletowy kolor szat liturgicznych. Kolor ten ma przywoływać na myśl pokutę i oczekiwanie. Dlatego też Niedziela Laetare
wprowadza pewną przerwę w atmosferze pokuty i refleksji, charakterystycznej dla Wielkiego Postu. Niedziela Laetare ma przypomnieć wierzącym, że nawet w czasie postu,
przygotowującego do Triduum Paschalnego, warto odkryć radość płynącą z nadziei zbawienia. Choć Wielki Post to czas zadumy, niedziela radości ma przypomnieć o nadchodzącym Zmartwychwstaniu Chrystusa.

Źródło: https://swmikolaj-grojec.pl/aktualnosci/
https://stacja7.pl/wiara/laetare-czyli-najbardziej-radosna-niedziela-w-wielkim-poscie/

Czym zasłużył na taką cześć św. Józef? Jego wizerunek związany jest przede wszystkim z najwcześniejszym etapem życia Jezusa. Nasza wiedza na jego temat opiera się na nielicznych wersach Ewangelii. Widzimy go najczęściej jako starca z maleńkim Jezusem na ręku, jako cieślę, bądź obok Maryi przy żłóbku. W rzeczywistości Józef był młodym, silnym mężczyzną, który tak zaufał mocy Bożej, że poświęcił swoje życie, aby mogły się wypełnić Boże obietnice. Był zwyczajnym człowiekiem. Miał plan na swoją przyszłość i wydawało się, że nic mu nie przeszkodzi w jego realizacji. Tymczasem jego życie stało się elementem planu Bożego. Potrafił zrezygnować z siebie, by nie
dopuścić do znieważenia imienia Maryi, Kobiety, którą kochał i miał pojąć za żonę. Stając przed faktem cudownego poczęcia, zdał najtrudniejszy egzamin z wiary. Odtąd jako mąż Maryi i ziemski ojciec Jezusa towarzyszył swoim Najbliższym jako Ich opiekun i przyjaciel. Był obecny podczas doniosłych chwil w życiu Syna Bożego: narodzin, pokłonu Mędrców, ucieczki do Egiptu, pielgrzymki do Jerozolimy. Ponadto po narodzinach nadał Dzieciątku imię, co zgodnie z prawem było jednoznaczne z uznaniem Go za syna. Dorosłego życia Jezusa prawdopodobnie nie doczekał, a według tradycji przy jego śmierci byli obecni Ci, którym z miłością poświęcił swoje życie. Stąd uznaje się go za patrona dobrej śmierci. 19 marca przypada uroczystość św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny.
Człowieka niezwykłej wiary, która pozwoliła mu dokonać dobrego wyboru i ponieść wszelkie jego konsekwencje. „Wiara karmiąca się modlitwą – oto najcenniejszy skarb, jaki przekazuje nam św. Józef. Jego śladem poszły pokolenia ojców, którzy dzięki przykładowi prostego i pracowitego życia zaszczepili w duszach swych dzieci nieocenioną wartość wiary, bez której wszelkie inne dobro narażone jest na ryzyko. Już teraz pragnę gorąco zapewnić o mojej szczególnej modlitwie wszystkich ojców w dniu ich święta; proszę Boga, aby odznaczali się oni głębokim życiem wewnętrznym, dzięki czemu będą mogli przykładnie wypełniać swą misję w rodzinie i społeczeństwie” (św. Jan Paweł II).

Źródło: https://www.panachwal.pl/produkt/magnes-wloski-swiety-jozef-mg-mag-108/
https://niezbednik.niedziela.pl/artykul/659/Uroczystosc-sw-Jozefa-Oblubienca