Dzień Solidarności z Kościołem Prześladowanym obchodzony w każdą drugą niedzielę listopada to dzień szczególnej pamięci i modlitwy w intencji chrześcijan prześladowanych współcześnie na całym świecie. W tym roku chcemy objąć modlitwą i wsparciem chrześcijan na Bliskim Wschodzie. Hasło tegorocznego dnia brzmi: „To jest zawsze nasz dom”.
Na Bliskim Wschodzie jak w soczewce skupiają się wszystkie aktualne problemy świata. Trwająca na Ukrainie od lutego 2022 wojna to kolejny trudny problem, który wpływa na postawy i decyzje poszczególnych krajów. Region jest niestabilny od lat, jest areną walki o wpływy i kontrolę światowych szlaków handlowych, dostępu do złóż naturalnych (ropa naftowa), jest punktem stycznym między Europą (w szerszym rozumieniu: Zachodem) a Afryką i Azją. Wieloletnie wojny (Iran, Syria), kryzys ekonomiczny (Liban), katastrofy naturalne (Syria, Turcja), konflikty narodowościowe (Izrael, Autonomia Palestyńska), odradzające się ekstremizmy (Iran) sprawiają, że codzienne życie staje się udręką. To powoduje, że wielu mieszkańców zmuszonych jest do emigracji. Uciekają głównie ludzie młodzi i wykształceni, którzy w Europie mają szansę szybko znaleźć znacznie lepsze warunki życia i dobrą pracę.
Pomoc dla chrześcijan na Bliskim Wschodzie opiera się na kilku zasadach:
1.
Ponad prawem do emigracji jest prawo do pozostania na miejscu. Emigracja, ucieczka z własnego domu, z własnej ojczyzny, jest czasami konieczna, ale to zawsze jest ostateczność. Dlatego należy zrobić wszystko, aby ludzie mogli pozostać w swoich domach, w miejscach, które ich rodziny posiadają od wieków.
2.
Edukacja jest najlepszym lekarstwem na kryzys. Tam, gdzie dzieci przestają się uczyć, tam pojawiają się problemy większe od bomb, gruzów i biedy. Bez edukacji nie ma przyszłości. Można odłożyć na później remont mieszkania czy budowę nowej drogi, ale czasu, jaki dzieci mają na edukację i zdobycie wykształcenia, nie można zatrzymać.
3.
Tolerancję i szacunek dla innych tworzą żywe więzi międzyludzkie. Dzieci muzułmańskie i chrześcijańskie, kiedy chodzą razem do szkoły, mają okazję się poznać. Zaczynają inaczej postrzegać świat. Trudniej je zindoktrynować. Jeśli chrześcijanie uciekną z Bliskiego Wschodu, będzie to wielka strata nie tylko dla nich, ale także dla świata muzułmańskiego.
Źródło: https://www.oaza.pl/12-listopada-xv-dzien-solidarnosci-z-kosciolem-przesladowanym
Wiele osób sądzi, że najważniejszym kościołem papieskim jest bazylika św. Piotra na Watykanie. Nie jest to prawdą. To bazylika świętego Jana na Lateranie jest kościołem katedralnym papieża. Odegrała ona doniosłą rolę w historii chrześcijaństwa i dlatego Kościół obchodzi specjalny dzień, przypominający moment jej poświęcenia (9 listopada). Bazylika ta jest jedną z czterech bazylik większych Rzymu. Nazwa tego miejsca pochodzi od nazwiska starożytnych posiadaczy tych ziem. Cesarz Neron pod pozorem spisku zgładził Plantiusa Laterana i zagarnął jego pałac. Konstantyn Wielki pałac ten podarował papieżowi św. Sylwestrowi I (314-335). Do roku 1308 był on rezydencją papieży. Gdy w 313 r. cesarz Konstantyn Wielki wydał edykt pozwalający na oficjalne wyznawanie wiary chrześcijańskiej, kazał wybudować obok pałacu okazałą świątynię pod wezwaniem Chrystusa Zbawiciela, św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty. Stała się ona pierwszą katedrą Rzymu, a przylegający do niej pałac – siedzibą papieży. Jej poświęcenia dokonał papież św. Sylwester I w dniu 9 listopada 324 r.
W ciągu kilku wieków panowało tu 161 papieży i odbyło się pięć soborów powszechnych. Bazylika na Lateranie przestała być siedzibą papieży od czasów niewoli awiniońskiej na początku XIV w. W 1377 r. papież Grzegorz IX przeniósł swą siedzibę do Watykanu.
Do dziś bazylika laterańska zachowuje swe wyjątkowe znaczenie. W odróżnieniu od trzech pozostałych rzymskich kościołów patriarchalnych przysługuje jej tytuł arcybazyliki; każdy nowo wybrany biskup Rzymu udaje się do niej w uroczystej procesji. Nad wejściem do świątyni znajduje się łaciński napis, który najlepiej oddaje wagę i rolę tego miejsca: Mater et Caput omnium Ecclesiarum Urbis et Orbis to znaczy: Matka i Głowa wszystkich kościołów Miasta i Świata.
Źródło: https://www.istockphoto.com/pl/obrazy/bazylika-św-jana-na-lateranie
https://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/11-09a.php3
Misjonarz to osoba, która została wysłana przez kościół lub związek wyznaniowy, aby szerzyć wiarę chrześcijańską tam, gdzie Chrystus nie jest jeszcze znany. Może nim być osoba duchowna lub świecka, która prowadzi działalność misyjną.
Kto to jest misjonarz? Czym zajmują się misjonarze? Jakie są ich zadania?
Określenie misjonarz pochodzi o łacińskich słów „missio” – misja oraz „mittere” – posyłać.
Zadaniem działalności misyjnej jest głoszenie Dobrej Nowiny. Stąd też w każdej działalności charytatywnej czy też dobroczynnej powinna być wewnętrzna intencja wiary w Boga. Misjonarz musi kochać Boga i chcieć, aby jak najwięcej ludzi mogło Go poznać.
Celem działania misjonarza przede wszystkim jest zaszczepienie wiary. Z działalnością tego typu łączy się również działalność wychowawcza, medyczna i edukacyjna, rolnicza i niekiedy gospodarcza. Dlatego też praca misjonarza jest odpowiedzialna i niezwykle trudna.
Często też prowadzona jest w całkowicie odmiennych, od tych które znamy, warunkach socjalnych, kulturowych, politycznych czy historycznych. Kościół oprócz organizowania opieki duszpasterskiej dokłada starań, aby lokalna ludność miała dostęp do czystej wody, ubrań czy żywności – misje dbają o każdy aspekt ludzkiego życia.
Misjonarzem może zostać ojciec, kapłan, brat zakonny, który należy do zakonu o działalności misyjnej lub też osoba świecka, która taką działalność prowadzi. Może nim być ksiądz diecezjalny, który uzyska zgody biskupa diecezjalnego właściwego terytorialnie i przejdzie odpowiednie kursy.
Misjonarzem zakonnym może zostać osoba, która ukończyła 7 – 12 letnie studia, zależnie od formacji danego zgromadzenia. Świecki misjonarz może zacząć działalność zwykle po 1 roku przygotowań w ośrodkach szkolenia misyjnego.
Źródło: https://paulinajaricot.opw.pl/temat/2021/10/22/Misyjne-Fundacje-i-Stowarzyszenia
https://parenting.pl/misjonarz-kim-jestN
45. lat temu cały świat usłyszał z balkonu Bazyliki św. Piotra w Rzymie: Habemus Papam…
Po raz pierwszy od 455 lat papieżem nie został Włoch, lecz Polak, wadowiczanin Karol Wojtyła.
16 października o godz. 17.20, nad Kaplicą Sykstyńską uniósł się biały dym. Chwilę później na balkonie Bazyliki św. Piotra pojawił się uśmiechnięty kardynał Karol Wojtyła, który przyjął imię Jan Paweł II. W pierwszej ze swoich encyklik Redemptor Hominis (marzec 1979 r.) wyjaśnia swój wybór imienia jako bezpośrednie nawiązanie i kontynuowanie nauczania swoich poprzedników: Jana XXIII i Jana Pawła I. Za myśl przewodnią papieskiego pontyfikatu, uznaje się słowa: Non abbiate paura… – nie lękajcie się: otwórzcie drzwi Chrystusowi! wypowiedziane przez Jana Pawła II, podczas oficjalnego rozpoczęcia pontyfikatu na pl. św. Piotra w Rzymie 22 października 1978 roku.
Jego pontyfikat, trwający blisko 28 lat, był trzecim pod względem długości. Już podczas trwania, był on określany jako przełomowy. Nie tylko chodziło o otwarcie Kościoła Katolickiego poprzez wprowadzenie decyzji Soboru Watykańskiego II, ale również podkreślano Jego zasługi na płaszczyźnie ekumenizmu oraz dialogu z innymi religiami. Papież Jan Paweł II zmarł w opinii świętości 2 kwietnia 2005 roku w Rzymie, o godzinie 21.37. Po śmierci papieża nazwano go Janem Pawłem Wielkim. Tylko trzech papieży w historii Kościoła katolickiego nosiło taki przydomek: Leon I, Mikołaj I i Grzegorz I.
Został beatyfikowany 1 maja 2011 roku, a następnie kanonizowany 27 kwietnia 2014 roku. Pierwotnie Jego trumna spoczęła w podziemiach Bazyliki św. Piotra w Watykanie, a następnie od momentu ogłoszenia Go błogosławionym znajduje się we wnętrzu watykańskiej Bazyliki w ołtarzu św. Sebastiana.
Źródło: https://dziennikjutra.blogspot.com/2018/01/piotrowe-klucze.html
https://wadowice.pl/45-rocznica-wyboru-jana-pawla-ii/
