W ikonografii Chrystus Król już od starożytności przedstawiony jest jako Pantokrator, czyli Wszechwładca, zasiadający na tronie, mający ziemię za podnóżek lub trzymający glob ziemski w dłoni. Tak przedstawiają Jezusa dawne ikony i mozaiki. Tak też wielokrotnie ukazuje Go Apokalipsa – jako zasiadającego na tronie, któremu całe stworzenie oddaje cześć. Równocześnie Ewangelie ukazują inny wymiar królowania Chrystusa. Ubiczowany, ukoronowany cierniami Jezus odpowiada na pytanie Poncjusza Piłata: Tak, jestem Królem. Królestwo moje nie jest z tego świata (por. J 18, 33-40). Na krzyżu Chrystusa widniał napis: Jezus Nazarejczyk Król Żydowski (J, 19,19), a ukrzyżowany z Nim łotr prosił tuż przed śmiercią: „Jezu, wspomnij na mnie, gdy będziesz w swoim królestwie” (Łk 23,42). Ten ewangeliczny przekaz ukazuje, że w najgłębszym chrześcijańskim sensie panować to znaczy służyć, a nawet oddać życie za innych.
KONIEC ROKU LITURGICZNEGO
Rok liturgiczny lub rok kościelny to wspomnienie zbawczego misterium Jezusa Chrystusa, które rozpoczyna się w pierwszą niedzielę Adwentu. W trakcie jednego roku ukazana jest cała tajemnica Zbawienia. Rok liturgiczny nie pokrywa się z rokiem kalendarzowym. Chociaż liczy prawie tyle samo dni i tygodni, to jednak rozpoczyna się pierwszą niedzielą Adwentu, a kończy się ostatnią niedzielą w czasie zwykłym, w Uroczystość Chrystusa Króla. Centralne miejsce w roku liturgicznym zajmuje wydarzenie Zmartwychwstania Chrystusa, a więc wydarzenie paschalne, które Katechizm określa jako „źródło światła” (KKK 1168) opromieniające swoją jasnością cały roczny obchód.
Źródło: https://misyjne.pl/co-oznacza-i-skad-sie-wziela-uroczystosc-chrystusa-krola/ http://salezjanskiecentrum.pl/koniec-roku-liturgicznego/