Wniebowstąpienie Pańskie

W tym oku  Wniebowstąpienie przypada na 17 maja (niedziela.)
Święto ruchome, tradycyjnie w chrześcijaństwie obchodzone w czwartek 40 dni po Wielkanocy. W Polsce jednak, od 2004 roku na mocy dekretu watykańskiej Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów przypada w VII Niedzielę Wielkanocną. Święto Wniebowstąpienia Pańskiego upamiętnia zwieńczenie życia Chrystusa na ziemi, który po zmartwychwstaniu wstąpił do nieba, by „zasiąść po prawicy Ojca”. Jak podają Dzieje Apostolskie św. Łukasza, akt wniebowstąpienia dokonał się na oczach apostołów na Górze Oliwnej. Jezus zapowiadał jednak swoje odejście już w czasie Ostatniej Wieczerzy. Święto jest uroczystością radosną, ponieważ zwiastuje ponowne przyjście Pana, na które przygotowują się wszyscy chrześcijanie. Pismo Święte mówi tylko o dwóch innych postaciach, oprócz Jezusa, które wraz z ciałem zostały wzięte do nieba. Byli to: Henoch, który miał żyć w tak wielkiej przyjaźni z Bogiem, że ten zabrał go od razu do siebie, oraz Eliasz, jeden z proroków Starego Testamentu. Należy przy tym zauważyć, że istnieje różnica między wniebowstąpieniem i wniebowzięciem. To pierwsze, którego dokonał Jezus, nastąpiło za sprawą jego własnej mocy. Z kolei Henoch, Elizasz, a zgodnie z dogmatem kościelnym także matka Jezusa, Maryja, zostali wzięci do nieba przez Boga. Wniebowzięcie Maryi Panny jest odrębnym świętem, obchodzonym 15 sierpnia. Niemniej w Piśmie Świętym nie ma żadnej wzmianki o wniebowzięciu Matki Boskiej.