„Każdy zakon bierze swoją nazwę albo od miejsca, albo od świętego” – pisze Jan Baconthorpe, czternastowieczny angielski pisarz karmelitański – „od miejsca, tak jak Cystersi, których nazwa pochodzi od Citeaux lub nasz Zakon, który nazwę swą wywodzi od Karmelu„.
Karmel jest łańcuchem górskim poprzecinanym licznymi wąwozami i dolinami, ciągnącym się na przestrzeni ok. 25 km. Stromymi zboczami opada do Morza Śródziemnego tworząc przylądek koło Zatoki Haifa w Izraelu. Karmel oznacza „ogród” i już od niepamiętnych czasów był miejscem kultu. Ze względu na swoje piękno był podziwiany przez proroka Izajasza i autora Pieśni nad Pieśniami. Karmel zawdzięcza swą sławę głównie prorokowi Eliaszowi.
Św. Teresa od Jezusa, reformatorka Zakonu Karmelitańskiego, urodziła się 28 marca 1515 roku w Awili w Hiszpanii. W wieku dwudziestu lat wstąpiła do klasztoru Wcielenia w Awili. Kiedy podjęła się reformy Zakonu, spotkały ją liczne trudności i sprzeciwy. Założyła w Awili pierwszy klasztor swej reformy i przyjęła w nim imię Teresy od Jezusa. Pozostawiła po sobie pisma, w których ukazała drogę do zjednoczenia z Bogiem i dała świadectwo głębokich przeżyć mistycznych. Zmarła w Alba de Tormes 4 października 1582 roku. Kanonizował ją papież Grzegorz XV w 1622 roku, zaś Paweł VI dnia 27 września 1970 roku ogłosił ją Doktorem Kościoła Powszechnego.
Założycielem szkaplerza karmelitańskiego jest św. Szymon Stock, generał oo. Karmelitów na górze Karmel w Palestynie. W czasach prześladowań swego zakonu wielokroć uciekał się do Matki Boskiej. 16 lipca 1251 r. objawiła mu się Ona i podając mu szkaplerz koloru brunatnego, rzekła: „Przyjmij, najukochańszy Synu, szkaplerz zakonu twego, jako znak mojego Bractwa i szczególniejszej łaski dla ciebie i dla wszystkich Karmelitów. Kto umierając mieć będzie na sobie ten szkaplerz, zachowany zostanie od ognia piekielnego, jest to, bowiem godło zbawienia, puklerz i tarcza przeciw wszelkim niebezpieczeństwom, rękojmia pokoju i szczególnej mej opieki do końca wieków.”